Τρίτη 19 Ιουνίου 2018

Του Θαλύσιου Ιουλίου / Ιούλιος-2017

Κι αν φτάνει η ώρα που κι η πεθυμιά είναι το θεριό
κάποιας παλιάς πληγής που τυραννάει το κόκκαλο
Κι αν φτάνει η ώρα που κι η μνήμη το άγριο πέλαγος
κι εσύ να θέλεις κάπου να αποστάσεις

Κι αν είσαι τυχερός κι έρχεται πάλι ο Θαλύσιος Ιούλης
Κοίταξέ τον

Με τις πευκοβελόνες έντυσαν οι Ουρανοί το στέμμα του
Και βάλαν στους μηρούς του το αλάτι
Δεν έχει κόμη ούτε κορμί μήτε και πρόσωπο
Στ αλήθεια μήτε όμως και μιλιά

Είναι ο ίσκιος του μεσημεριού πού χει το καλοκαίρι
Είναι ο ίσκιος του μεσημεριού με τις πευκοβελόνες και με το αλάτι

Κι όσα ήμερα τριγύρω βάλθηκαν
μην απορείς πως βάλθηκαν για τούτο

Μονάχα για να τα ατενίσεις βάλθηκαν
Μονάχα για να τα ατενίσεις έτσι που ήμερα

Μονάχα για να τα ατενίσεις,
Μοναχά για να τ΄αντέξεις.

Τρίτη 2 Μαΐου 2017

Τι που θυμηθηκε η πανσεληνος η ναυαγος αποψε.

καθε φορα που οι ναυτικοι
προσαραζουν στο λιμανι
δεν ειναι ευτυχεις γιατι επιστρεφουν στους δικους τους
τι ειναι η προσκαιρη χαρα
σαν ξερουν
πως τους περιμενει γυρισμος στην ωκεανεια μοναξια τους
και πανε μονο για να ξαναφυγουν
με τρομο για να ξαναφτανουν
νιωθοντας καθε φορα πως δεν θα θελαν
ως την επομενη να αντεξουν και να αντεξουν
και να αντεξουν και να παντα να μαθαινουν να αντεχουν
ολο πιο λιγο και καθε φορα το πιο πολυ.
ισως το μονο που οταν γερασουν νιωθουν παντοτε
πως τους χαμογελουσε κι αναβοσβηνε για να θερμανει
το ναυαγιο της πιστης τους
καθε φορα
ηταν η μοναξια πιο μοναξια απ τη μοναξια τους
ο φαροφυλακας τους ο καντηλαναφτης
ποτέ του απανω στη στερια
ποτέ του απανω και στη θαλασσα
κατι μισο στη γης και του νερου
και σε μια ακρη της νυχτας
μισο σκοταδι λιγο φως μισο
λιγο σκοταδι
της κοψης του κοσμου και μετα
της κοψης και του ουρανου
το περιγιάλι
μονο που τους αγκαλιάζει
να ναι το πάντα αυτό το πουθενά
το ολόδικό τους παντα..
οι γεροι ναυτικοι ομως μαθαν με τα χρονια
να μην μετρουν τα χρονια με τις πλάτες τους
να μην μετρουν και τις δεκαετιες μοναχά με τη σιωπη τους
μοναχα μαθαν μοναχά ποτέ να μην τη λησμονουν
εκείνη την ευγνωμοσυνη και την χαρη
που οφειλουνε στα κουρασμένα μάτια
που οφειλανε στα γερασμένα χέρια των φαροφυλακων
μεσα απο την μοναξια των ναυτικων
η μοναξια η πιο μεγαλη κι απ τη μοναξια τους
ενα σημαδι που τους παραμονευε λιγο πριν φτασουν
σε ενα γυρισμο θανατερο
και λιγο πριν γυρισουνε στο θανατο
που χει το μαυρο πελαγος τις νυχτες
και γινουν δυο οι νυχτες
κι οι νυχτες γινουνε και τρεις
να τους φυλάξει λιγο πριν προφτάσουν..
εκεινη την αρχη που απ τη μεση πιανεται
και πριν το τελος
παλι ξαναρχιζει
εκεινοι που οι επικοι λεγαν πως ειν του νοστου..
ενα κερακι ο φαροφυλακας να τους ζεσταινει τις καρδιες
αγνωστος παντα, κι αγνωστο κερακι
οι γεροι ναυτικοι θυμουνται
ποσους φαρους
ποσους θαμμενους μες στι πετρες αγνωστους
[γιατι δε γινηκαν γι αυτους δημοτικα τραγουδια τοσο ξακουστα
σαν που θυμασαι εκεινο το γεφυρι; ]
ενα κερακι για τον φαροφυλακα
θα θελαν να ζητησουν αν γυρισουν στη στεριά
οι γεροι ναυτικοι να αναβει στο καντηλι τους
αν καποιος τους θυμαται καπου
στη στεριά η στη θάλασσα οταν φυγουνε
αν καποιος τους θυμαται και τους κλαψει.
------------------------------------------------------
α.β.π.17 οκτ.πανσελ.μολος.πατρα.μονος,παντα

Πέμπτη 30 Μαρτίου 2017

Καλή Ανθούσα

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης/ 21/03/2017/
Ποίημα Αφιερωμένο στον Κώστα Καρυωτάκη στο σημείο που παραδίδεται.
.
----''Η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε''
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Μην με ακούς απόψε με τα μάτια της ψυχής σου
Όταν αυτά τα μάτια είναι γεμάτα χρώματα
μονάχα από αγκάθια που ξεστράτισαν
γιατί ήθελαν τα χρώματα να δουν

Μην με ακούς και με τον χτύπο της καρδιάς σου
Όταν ο ίδιος χτύπος σου αυτός
Υπέφερε μόνο για την ψυχή
για όσα μόνο η ψυχή του βάσταξε
Και όχι από όσα δεν ξεστράτισε να δει
Παρά  μονάχα δέονταν - στ ακάνθινα στεφάνια-
Για όσα μπορεί ή δεν μπορεί
Μελλοντικός Παράδεισος
Μην με επιμένεις σήμερα με λέξεις
Για όσα με επιμένω σήμερα εγώ και με φωνή.
Τούτο που λέω όχι
Ποίημα δεν είναι
Μήτε και χτύπος είναι
Μήτε και χώμα που ξεράθηκε στο στήθος μου
Μήτε και κάτι μαραμένοι ανθοκάλυκες
Που ξεστρατίσανε από ανήλια ξημερώματα
Όσα εγώ τώρα βλέπω
Όσα δεν πρόφτασα είναι
Όσα εσύ τώρα βλέπεις
Όσα δεν πρόφτασες

Μα εσύ μου λες ότι τώρα το ξέρεις
Τώρα πως το μαθες σε τούτη την κραυγή
Και μια για πάντα

Όμως υπάρχω και εγώ ακόμα εδώ
Κι εγώ σου λέω
Πως όσα πάλεψα απόψε με τις λέξεις
Πεθαίνοντας μαζί σου προσπαθώ για να τα δω

Κι ίσως μια,
και Ποτε.
Εδώ μονάχα η Κόλαση
Εδώ
Μονάχα
η Ποίηση
Κι αυτό που καταφύγιο για τους παράλυτους εμάς
Για άλλους

-Αποθήκη Συγκινήσεων
Μα τούτη τη σιταποθήκη άραγε
ποιος από μας στο τέλος θα την πάρει;
Ή πες μου ποιος, καλύτερα,
θα της φορέσει και τον πιο βαρύ Σταυρό;

Αν το λουλούδι πόνεσε
προσμένοντας μιαν άνοιξη
Μόνο η Άνοιξη ήξερε τι πόνο θα βαστάξει
την ώρα που θα τό παιρνε μαζί της
Αν το σκαλί φοβήθηκε
την ώρα που θα σπάσει
Μόνο η Ουράνια Κλίμακα ήξερε
τι πόνο θα βαστάξει
την Ώρα που θα το θρυμμάτιζαν
Οι καρχαρίες των Παθών
Κι αν μία μόνο λέξη ήξερε
τι μάχη να παλέψει
απ τη φωνή στο αίμα

Του Κόσμου μόνο οι Κραυγές
έντρομες από αγάπη ήξεραν
τον πόνο και γιατί
- η Ιστορία λίγο πριν το τέλος
όλα τα προδίδει
Δεν υποφέρει όχι
Αυτό που ξέρει από πριν πως θα υποφέρει
Ούτε μπορεί να δέεται αυτό
που προσκυνάει το Σταυρό για το Σταυρό

Και τίποτα δεν γνώρισε τον πόνο
άμα δεν ένιωσε πως
τρόμαξε τη φύση.

Έλα κοντά μου. Κάθησε.
Απόψε είναι το ποίημα.
Απόψε είναι κι η φωνή.
Απόψε το λουλούδι, το σκαλί, κι η λέξη.
Και το χρώμα απόψε.
Και η ώρα.
Έλα κοντά
Κι ας κόψουμε μαζί ένα λουλούδι
απο την Άνοιξη
με σταυρωμένα χέρια
χωρίς να μας τρομάζει το χωράφι
Έλα κοντά μου
ν αποκοιμηθούμε στο ίδιο το σκαλί
που λίγο πριν σκαλί το πούμε
το παμε Ουρανό
Κι έλα κοντά μου Σε παρακαλώ
Έλα κοντά
Να πουμε δυό κουβέντες
Χωρίς να φοβηθούμε απο πριν
πως θα τις πάρουνε μαζί τους οι κουβέντες
Σκύψε μαζί μου
Σκύψε μαζί μου κι άκουσε

Το ποίημα σταμάτησε για μένα
Όπου για σένα εκεί το ποίημα αρχίζει

Εγώ μονάχα ξέρω ότι σταμάτησε.
Εσύ μονάχα όμως,αυτή την Άγια Νύχτα της φωνής
Ήρθες για μας μονάχος να σταθείς
Πάνω απο όσα λες είν όνειρο

Όμως δεν πρόλαβα να σου το πω
- Η Ποίηση μας εμπαίζει

Και για Εκείνα τα πολλά
Που ο Ουρανός μας υποσχέθηκε

Για εκείνα και τα λίγα
που μας έταξε στον θάνατο.


Άλλος κινάει στον πόνο.Άλλος και στα Πάθη.
Άλλος κινάει στην δέηση
Άλλος κινάει και στην κραυγή εν ειρηνη

Κι οι φλέβες
Οι φλέβες μας
Λέξεις Παρείσαχτες στα Ποιήματα
Να μας προστάζουν.
- Όλα αυτά που Ικετεύσαμε-
Όμως
έλα κοντά μου Πρέπει να στο πω
Δεν θα προλάβω
Η Ποίηση, όχι Δεν θα προλάβω

Η Ποίηση για εμάς τους αγαθούς, όχι
δεν είναι αυτό που αγαπήσαμε

Μα ο δήμιος μας είναι
Ο Δήμιος εκείνος που διαλέξαμε
μήπως μπορέσουμε να αγαπήσουμε κάτι κι εμείς
Ίσως,
που να το ξέρουμε μαζί.
-----------------------------γραφή-Άννα Παπαδιονυσίου 19/03/2017

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2016

τσαλακωμενο

26/11/πάτρα
1.
φυλλα που απείθαρχα γλιστρούν για να σωθούν απ το χειμώνα
κι η γης για να τα πάρει και βαθιά για να τον αγαπήσει
την ώρα που ξεμένουν οι άνθρωποι των δρόμων στο χαλάζι
γύρω από το χώμα
σκυφτά κι αγκαλιαστά να προσκυνάνε
αυτή που όλοι οι χορτασμένοι την παραπετάνε
-σε μια φωτιά σκουπιδοτενεκέδων τη γαλήνη
2.
τα φύλλα όμως ούτε και των δέντρων δεν ρωτούν κανέναν
πριν κάποτε αποφασίσουν διαπαντός να εγκαταλείψουν
απείθαρχα όσα ποτέ δεν τα θελήσαν για τη δύναμή τους
μα ουτε και το χώμα της σαρκός τους δεν τα θέλησε στ αλήθεια
κάθε φορά μονάχα που θανατερά τα αγκαλιάζει κάτω από τον ήλιο
κάτω από τη γη μονάχα τα αγκαλιάζει πια κι ούτε θυμάται
3
έτσι κι η ίδια η καρδιά ούτε ρωτα
καθώς απείθαρχα γλιστράει κι από τον ήλιο
λίγο προτού εγκαταλείψει δια παντός , αυτό που την εγκαταλείπει
κι ας αγνοεί κι αν την αγάπησε ποτέ ή αν τώρα τη λυπάται
ούτε ρωτά τους ουρανούς που σβήνουνε μπροστά της
κι ας λένε άνθρωποι και ουρανοί πως μεσα στο χειμώνα
ότι δεν πέθανε στ αλήθεια
πως μόνο έγειρε σε μια φωτιά στο δρόμο και κοιμάται
και λέν ακόμα
πως έτσι μόνο πρέπει να ξεκουραστούν οι χτύποι της
δοσμένοι στην αγάπη
γιατί εκεί μεσα στην αγάπη μοναχά έβρισκε τη δύναμή της
τη δύναμη της που την τάραζε πιο πάνω κι απ την ομορφιά της.
----------------------
σύνθεση/α.β.π.

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2016

Απο του φθινοπώρου τα πηγάδια

Απο του φθινοπώρου τα πηγάδια
---- ----------------------------------
Δεν προφερε το παρελθον στους κηπους ένα χαδι
Μια θλιψη αγερωχη μοναχα πια
πορευεται με το κεφαλι της σκυμμενο
Καποτε που γενναια υψώνονταν να βγάλει το τραγούδι/
Και απ το τραγουδι ο λυγμος στον χτυπο τώρα λεει
‘’  θα σε περιμένω’’
Τώρα σκυφτή η θλίψη από το παρελθόν
στους δρόμους τώρα χάνεται
και ξένοι τώρα Την περιμαζεύουν
Κι οι ανθρωποι τρομαζουνε αμα την βρουν μπροστα τους
κι αμα τη συναντησουνε Τρομάζουνε και φεύγουν
Οποιος δοκίμασε τον έρωτα στη σάρκα
Πάντοτε δοκιμάζεται
-Στα φυλλα που χει το φθινοπωρο.
------------------------------------------
/μετά από συγκίνηση βαθιά της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη/
άννα βασιλική παπαδιονυσίου/7 οκτώβρη 2016,το σωτήριον έτος/
----------------------------------------------------------------

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2016

Του καημοῦ τα γιατροσόφια

Του καημοῦ τα γιατροσόφια
------------------------- Χαραγματιές Χαράματα---------------
Δεν περιστρεφεται ο καημος,
Δεν περιφέρεται.
Μονάχα παραφέρεται στα φώτα,
και μοναχά προφέρεται τις νύχτες.
Που μοιάζουν διχως πεθυμια
κι ας ειν γεματες πίκρες
Δεν επιστρέφει ο στεναγμός
Στ ωραίο το φίλημα σου,
Μονάχα παραφέρεται στη μνήμη.
Και μοναχά προφέρεται τις νύχτες,
που μοιαζουν διχως πεθυμια
κι ας κάθονται σιμά σου.
Κι εσυ βαμβακι γινεσαι
Κάθε ώρα στην ψυχή μου,
Για να βαστάς το αίμα μου
στη φλέβα που όλο χύνει
όσα πια τώρα χάθηκαν.

Πια σε φοβαται κι ο καιρος
Σε τρέμει κι η γαλήνη.-
--------------------------------------------
αννα-βασιλικη παπαδιονυσιου, 1/10/2016/ Χαραγματιές χαράματα